Historia szkoły

"Przeszłość zachowana w pamięci
staje się częścią teraźniejszości"
T. Kotarbiński

Szkoła Podstawowa w Sikorzu

Początki szkoły w Sikorzu są związane z kościołem. Wyznaczony był nauczyciel dla szkółki elementarnej Sikorza. Nie było jednak funduszy ani domu na szkołę i dopiero ks. proboszcz Wojciech Albert Chwałkowski, kanonik katedry płockiej, w 1815 zdecydował, że lekcje będą się odbywały w części budynku, który był przeznaczony na szpital. Do szkółki tej uczęszczały dzieci z 11 wsi: z Sikorza, Parzenia, Noskowic, Dłużniewa, Respondy, Karwosiek, Suchodołu, Kobiernik, Wyszyny, Ulaszewa i Żernik. Była ona pod dozorem proboszcza a nauczycielem był Mikołaj Sulkowski z Siecienia. Miał on wyznaczony ogród a za naukę płacili rodzice. W roku 1817 do szkółki uczęszczało 5 chłopców i dwie dziewczynki a porą letnią 3 chłopców i 1 dziewczynka. Około 1915 roku ze zwożonych na budowę kościoła cegieł powstał, istniejący do dnia dzisiejszego, nowy budynek szkoły. Cztery klasy, które wtedy tu były, uczyła Henryka Kozimińska.
Po wojnie, część zajęć dla klas początkowych, przeniesiono do pałacu dawnych dziedziców Sikorza - Piwnickich, natomiast pozostałe zajęcia, dla klas starszych, odbywały się w "budynku z czerwonej cegły". Od 1945 r. dyrektorem szkoły był pan Sikorski, a po nim kolejno: od 1948 r. Antoni Skorupski, od 1953r. Eugeniusz Bojarski.
1 IX-1959r. do użytku oddano nowy budynek (obecny), a kierownikiem został Zgmunt Stołowski. Po nim kierownikami i dyrekrorami byli: Wojciech Brukman, Maria Trudnos i obecna pani dyrektor Małgorzata Purcelewska.
W skład pierwszej rady pedagogicznej, pracującej w obecnym budynku (zdjęcie; od lewej) wchodzili: Maria Sadowska, Janina Soplak, Teresa Płaczkowska, Natalia Skierkowska oraz Wojciech Brukman. Warunki, mimo nowego budynku, były bardzo ciężkie, ogrzewanie było piecowe, nie było wody ani łazienek, mimo to panowała przyjazna, rodzinna atmosfera.
W latach 60. przy szkole podstawowej działała Dwuletnia Zasadnicza Szkoła Rolnicza oraz Szkoła Wieczorowa, w której można było uzupełnić wykształcenie podstawowe. Warto również wspomnieć, że już za kierownika Stołowskiego szkoła miała własny radiowęzeł i projektor filmowy. Działało również koło fotograficzne, a w szkole znajdowała się ciemnia, w której samodzielnie wywoływano zrobione zdjęcia. Szkoła organizowała również, w latach 60. i 70., kolonie (dwa turnusy) i w czasie żniw, półkolonie z dożywianiem dla miejscowych dzieci. W latach 70. dział w szkole duży chór śpiewający na trzy głosy, zespół akordeonistów i drużyna harcerska. Działało również koło gospodyń pod przewodnictwem p. Janiny Staszewskiej. W życie i działalność szkoły bardzo chętnie i aktywnie włączali się rodzice, a placówka tętniła życiem.
Również dzisiaj szkoła pracuje efektywnie, a życie w niej, toczy się szybko i owocnie. Warto jednak znać, pamiętać, przypominać i korzystać z tego, co daje nam przeszłość, bo jak powiedział Józef Piłsudski „Naród, który nie sza¬nuje swej przeszłości nie zasługu¬je na sza¬cunek te¬raźniej¬szości i nie ma pra¬wa do przyszłości”.

Na terenie Sikorza znajdują się następujące instytucje: 

W bezpośrednim sąsiedztwie Sikorza znajduje się Brudzeński Park Krajobrazowy obejmujący dolinę dolnego biegu rzeki 
Skrwy Prawej oraz przylegające kompleksy leśne. Od Sikorza do Radotek znajduje się rezerwat krajobrazowy „Sikórz” 
o powierzchni 136,6 ha.   

W ramach sieci Natura 2000 „Sikórz” zalicza się do specjalnego obszaru ochrony siedlisk. Zgodnie z załącznikiem I Dyrektywy Siedliskowej znajdują się tu ważne dla Europy typy siedlisk przyrodniczych, jak:
·	grąd środkowoeuropejski lasy łęgowe i nadrzeczne zarośla wierzbowe
Obszar znajduje się w obrębie form polodowcowych fazy leszczyńskiej i poznańskiej ostatniego zlodowacenia. Obejmuje 12-to kilometrowy odcinek, silnie meandrującej 
i głęboko wciętej doliny rzeki Skrwy. Charakteryzuje się urozmaiconą rzeźbą terenu, w której dominują pagórki porozdzielane rynnowatymi obniżeniami. Brzegi rzeki porastają zarośla wierzbowe i lasy łęgowe, 
a nieco wyżej występują siedliska grądów środkowoeuropejskich mających naturalny charakter. 
Niewielka część ostoi, około 14%, to tereny użytkowane rolniczo. Pozostałą część stanowią lasy, w tym lasy iglaste - 10%, lasy liściaste - 28%, lasy mieszane - 48%.
Obszar jest szczególnie ważny dla zachowania dobrze wykształconych i zachowanych siedlisk łęgowych. Ponadto wykazano tu występowanie 363 gatunków roślin naczyniowych i 34 gatunków mchów.
 W lasach Sikorza spotyka się liczne stare i pomnikowe okazy drzew, które wraz z urozmaiconą rzeźbą terenu stanowią o wysokich walorach krajobrazowych obszaru.

Przy kościele w Sikorzu rozpoczyna swój bieg ścieżka przyrodniczo-leśna, założona w 1998 roku. 
Na jej trasie znajdują się przystanki z barwnymi tablicami oraz miejsca na odpoczynek. W połowie trasy zlokalizowana jest 
obszerna wiata mogąca dać schronienie przed kaprysami pogody